Ας είναι... Κάποιο ρόλο παίζουν κι αυτές οι "παγκόσμιες ημέρες".
Έχω κι εγώ τους αγαπημένους μου ποιητές...
Κάποιους που με λίγες λέξεις, λίγες "συμπυκνωμένες" έννοιες απόδωσαν διαχρονικές αλήθειες.
Αλλά δεν θα ασχοληθώ μ' αυτούς σήμερα.
Θα παρουσιάσω μερικά ανώνυμα στιχάκια.
Που κατά τη γνώμη μου κάνουν το ίδιο σε κάποιο βαθμό. Και μάλιστα χωρίς τον «μανδύα» μεγάλων ονομάτων, μεγάλων δημιουργών.
Ποιός είδε τέτοιον πόλεμο;;;
Να πολεμούν τα μάτια...
χωρίς μαχαίρια και σπαθιά
να γίνονται κομμάτια;;;
Πουλί που ξέρει στη ζωή
ν' αντέχει όλον τον πόνο
στα ύψη φτάνει και πετά
με μιά φτερούγα μόνο.
Ψάχνω να βρώ μιά γιατρειά
μα σ' ένα καταλήγω
πως τα ωραία στη ζωή
πάντα κρατάνε λίγο!
Ό,τι γίνεται ξεχνιέται,
μες στο χρόνο λησμονιέται.
Ό,τι φεύγει δεν γυρνάει...
Χάνεται... σε προσπερνάει.
Δότης θα γίνω της καρδιάς
να μην ταφεί στο χώμα!
να ζεί αυτή να σ' αγαπά
κι ας είναι σ' άλλο σώμα.
Τί να την κάνω μιά καρδιά
θά 'θελα νά 'χα κι άλλη
να σ' αγαπώ και με τις δυό
και λίγο θά 'ταν πάλι.
Σήμερα έχω έξοδο
θα πάω να γλεντήσω,
να θυμηθώ πώς ήμουνα
προτού υπηρετήσω.
Και...
Γιά σένανε δεν άνοιξα
μονάχα την καρδιά μου!
Ανοίξανε κι οι τσέπες μου
και φύγαν τα λεφτά μου...
